Peter Martinus Nieuwenhuis, geboren, op 3 april 1951, en getogen in Amsterdam, later naar Friesland verhuisd, was een uitstekend baanrenner. Zijn studie aan de Pedagogische Academie offerde hij op voor het wielrennen. Later behaalde hij het CIOS-diploma, werd sportleraar, en was geruime tijd medewerker bij de Stichting Spel en Sport. Hij debuteerde in 1968 bij de nieuwelingen en behaalde vijf overwinningen. Van 1970 tot 1976 zat hij in de nationale baanselectie van Frans Mahn en werd in die periode twee maal kampioen van Nederland: een keer op de 50 km in lijn (1970) en een keer op de koppelkoers (in 1974, met Ger Slot). Verder behaalde hij twee maal nationaal zilver (1974), vijf maal nationaal brons (1970, 1972, 1973(2x), 1976) en eenmaal brons bij het wereldkampioenschap ploegachtervolging te San Sebastian (1973). Twee maal werd hij uitgezonden naar de Olympische Spelen, in 1972 naar München en in 1976 naar Montreal. Peter Nieuwenhuis heeft nooit beroepsrenner willen worden. "Ik had gebrek aan specifieke kwaliteiten. Klimmen was niet bepaald mijn sterkste punt en dan kom je internationaal niet ver", stelde hij. Na de Spelen van Montreal sloot de Friese Amsterdammer zijn actieve wielercarrière af en werd in mei 1978 door de KNWU gevraagd om als bondscoach op de weg (junioren en junior- dames) te gaan werken. Amper een half jaar later werd hij aangesteld als nationaal baancoach. Ook was hij nog enige tijd lid van de Opleidingscommissie. In 1980 stapte hij op, omdat hij onder coördinator Frans Mahn niet naar tevredenheid kon werken. Eind 1983 werd hij opnieuw benoemd tot baancoach als opvolger van René Pijnen. Begin 1987 was Peter Nieuwenhuis toe aan een nieuwe uitdaging. Hij stopte als baancoach en werd binnen de Wielrensportcommissie de opvolger van Keetie van Oosten-Hage, waardoor hij de bestuurlijke belangen van het dameswielrennen binnen de KNWU voor zijn rekening nam. Medio 1989 werd hij voorzitter van de Opleidingscommissie. Ook was Nieuwenhuis, inmiddels wonende in Leeuwarden, later Oudehaske, drie jaar (van 1988 tot 1991) voorzitter van de KNWU district Friesland. Eind 1996 sloeg hij een aanbod van de KNWU om full-time baancoach bij de bond te worden af, omdat hij zijn baan bij de Stichting Spel en Sport niet in wilde ruilen. Per 1 september 1997 werd hij, na een periode als interim-manager, directeur van de Koninklijke Nederlandsche Wielren Unie op het bondsbureau te Woerden.